محیط آکادمیک آداب و رسوم خاص خود را دارد که این موضوع گاهی میتواند برای دانشجویان گیج کننده باشد. حتی مسائل ساده مانند ارسال ایمیل به استاد میتواند برای دانشجویان امری دشوار تلقی شود. آیا بهتر است اساتید را با عناوینی مانند “professor”، ” doctor” یا چیزهای دیگر خطاب قرار دهید؟ نکات این مقاله به شما کمک میکند تا از انجام هر گونه اشتباه هنگام ایمیل زدن بپرهیزید.
Professor (پروفسور)
قانون کلی این است که اگر لقب شخصی دارای کلمه پروفسور باشد، شما می‌توانید (بهتر است) او را با عنوان “پروفسور [نام خانوادگی]” خطاب قرار دهید. در کانادا و آمریکا این القاب شامل دستیار، دانشیار، استاد بالینی و استاد محقق و همچنین استاد کامل میباشد. در بریتانیا این القاب فقط در مورد استاد کامل صدق میکند نه مدرسان و دانشیاران.
Doctor (دکتر)
هر کس که دارای مدرک دکتری باشد میتواند با عنوان Dr. [نام خانوادگی] مورد خطاب قرار داده شود. رایج ترین مدرک دکتری PhD میباشد، اما ممکن است اساتیدی دارای مدارک دکتری دیگر با عنواینی از قبیل DTh (دکتری الهیات)، DrPH (دکتری سلامت عمومی) یا Deng (دکتری مهندسی) نیز مواجه شوید.
اگر در مورد عنوان استادتان تردید دارید، استفاده از Dr. نام خانوادگی ( به عنوان مثال Dr. Smith) امن ترین راه برای خطاب کردن استاد دانشگاهی است که هیچ چیز از او نمی‌دانید. به طور کلی، این عنوان شکل استاندارد مخاطب قرار دادن مدرسانی مانند استادیار، دستیار استاد، دانشیار و دستیاران محققان است که فاقد درجه پرفسوری هستند.
با وجود این که عناوین “دکتر” و “پروفسور” اغلب همپوشانی دارند، اما نمی‌توان همیشه آن ها را به جای یکدیگر به کار برد. همه پرفسورها دارای مدرک PhD نیستند. در هنرهای زیبا، خدمات اجتماعی و حقوق، بسیاری از پروفسورها به جای مدرک دکتری به ترتیب دارای مدرک MFA، MSW، یا JD هستند. و اگرچه برخی پروفسورها، دکتر هم هستند، اما از آنجایی که پروفسور دارای رتبه ای بالاتر است، بنابراین عنوان پروفسور ارجحیت دارد.
آقا یا خانم
احتمالا در کودکی فکر می‌‌کردید روش مودبانه مخاطب قرار دادن یک مقام مسئول “آقا (Mr.)” یا ” خانم (Mrs.)” می باشد. این موضوع عمدتا درست است اما نه در محیط آکادمیک. صدا زدن یک پروفسور با مدرک دکتری به عنوان “آقا” یا “خانم” میتواند بی ادبانه تلقی شود، چرا که سال ها تلاش آن ها را برای رسیدن به لقب “دکتر” یا “پروفسور” اذعان نمی‌دارد. این مسئله به خصوص برای خانم ها که با عنوان بانو مورد خطاب قرار می‌‌‌گیرند و آن ها را به وضعیت تاهلشان محدود میکند و دست آوردهای آکادمیکشان را نادیده می‌گیرد، صدق میکند.
با این وجود، هنگامی که مدرسی را که پروفسور نیست و مدرک PhD هم ندارد (مانند دستیار استاد یا استاد آزمایشگاه) مورد خطاب قرار می‌‌دهید، می‌توانید آن ها “آقا(Mr.)” یا “خانم [صرف نظر از وضعیت تاهل] (Ms)، صدا کنید؛ مگر اینکه استادتان به طور خاص ترجیحش را برای استفاده از القاب “Mrs. (خانم متاهل)”، یا “Miss (دوشیزه)” بیان کند، در غیر این صورت استفاده از “Ms.” عنوانی استاندارد برای یک خانم بالغ- صرف نظر از وضعیت تاهل- میباشد.
نام
بعضی از پروفسورها ترجیح می‌دهند که دانشجویانشان آن ها را با اسم صدا کنند، این در حالی است که برخی دیگر این کار را بی ادبانه و گستاخانه می‌‌دانند. به همین علت، بهترین کار این است که از صدا کردن اساتیدتان به اسم خودداری کنید مگر اینکه آن ها به طور صریح بگویند که با این مسئله مشکلی ندارند. این موضوع شامل مدرسان دانشجوی فارغ التحصیل نیز می‌‌شود. اساتید این مسئله را با معرفی خود در ابتدای کلاس برای شما تسهیل می‌‌کنند. اگر همچنان در مورد چگونگی مخاطب قرار دادن اساتیدتان تردید دارید، بهتر است بیش از حد مودبانه رفتار کنید تا اینکه به اشتباه آن ها را خطاب کنید.
